झण्डै हानेको बाइकले । कसरी चलाउँछन् आजकालका
केटाकेटीहरु सवारी साधन । आफ्नो ज्यानको समेत ख्याल राख्दैनन् अरुको त कुरै नगरे
भो यो शहरमा ।
हतार हतार अफिसको काम सकाएर घर जानै हतार हुन्छ
मलाई सँधै । यो मेरो विगत चौध वर्षदेखिको दैनिकी हो जसबाट म सन्तुष्ट छु र छैन पनि
। अफिसमा नयाँ हाकिम आएको छ दिन भयो आज बल्ल उसले परिचयात्मक कार्यक्रम राखेको
थियो । त्यसैको अलमलमा आज घर फर्कन ढिला भयो । नत्र त म सँधै सात बजेको हाराहारीमा
घर पुग्थेँ ।
हुन त बेलैमा घर पुगेर पनि कसलाई पो समय दिनु थियो र कोही त थिएन साथमा । विगत बाइस
वर्षदेखि एक्लै बस्दै आएकी छु । मलाई राम्रोसँग याद पनि छैन कि म यो घरमा कसरी
आइपुगेँ भनेर ।
म बस्दै गरेको घर भाडाको हो तर मैले भाडा तिर्नु
पर्दैन । घर मालिक को हो पनि मलाई थाहा छैन । यो कोलोनीमा उसको सयवटा भन्दा बढी घर
छन् भन्ने थाहा छ सबैलाई तर कसैले पनि उसलाई आजसम्म देखेका छैनन् । महिनाको
समाप्ति पछि सबैजना लाईन लागेर बैंकमा उसको घरको भाडा जम्मा गरिदिन्छन् तर म
गर्दिन ।
म दश वर्षकी हुँदा सम्म एक विदेशी दम्पतिसँग
बस्थें । उनीहरुले नै हो रे मलाई सात महिनाको उमेरमा यहाँ लिएर आएका आफ्नो
सन्तानको रुपमा अनाथालयबाट । तर मलाई त याद हुने कुरै भएन । म करिब तीन या चार
वर्षदेखि हुँदा देखिका कुराहरु भने सम्झन्छु । जीवन सामान्य नै थियो । मलाई अरु त
ठीकै लाग्छ तर यो बिराटनगरको गर्मी भने पटक्कै मन पर्दैन ।
म फोर्थ स्ट्याण्डर्डमा हुँदा मेरा धर्म
मातापिताको रानी भन्सार इलाकामा कार दुर्घटनामा परेर देहान्त भयो म पनि त्यो
घटनाको प्रत्यक्षदर्शी थिएँ । सम्झदाँ पनि मुटु काम्नेगरी डर लाग्छ । आमाले कार
चलाउनु भएको थियो बाबा अगाडीको सीटमा र म पछाडी थिएँ । मलाई सम्झना भएसम्म बाबा आमालाई
कार चलाउन सिकाउँदै हुनुहुन्थ्यो । एक्कासी हाम्रो कार विपरित दिशाबाट बेगले आएको
दुग्ध संस्थानको ट्याङ्करसँग जुध्यो र उक्त ट्याङ्कर हाम्रो कारमाथि चढ्यो । आमाको
तत्काल र बाबाको मोरङ जिल्ला अस्पतालमा तीन दिन पछि देहान्त भयो त्यसबेलादेखि नै म
पुन टुहुरी भएँ ।
हामी बस्दै आएको घरको तल्लो फ्लोरमा नेवार
परिवार बस्छन् । आमाबाबाको देहान्त पछि उनीहरुले नै मलाई हुर्काए बढाए । तर आफ्नै
सन्तान जस्तो चाहिँ कहिले गरेनन् न त बोझ नै सम्झे । मेरो खानापिना स्कुलको खर्च
घर भाडा सबै उनिहरुले नै गरिदिएका हुन् म आफू कमाउन सक्षम नभएसम्म । त्यसमा के
स्वार्थ थियो वा विशुध्द समाज सेवा मैले अहिलेसम्म चाल पाएकी छैन ।
कुनै बेला घर मालिकलाई मेरो बारेमा कसैले
भनिदियो होला शायद । म बाह्र क्लासमा हुँदा एकदिन घरको मुल ढोकामा एउटा लिफाफा
आएको थियो । उक्त लिफाफा भित्र मैले चाहुन्जेल यो घरको म बसिरहेको फ्लोर बिना भाडा
प्रयोग गर्न पाउने गरी ईच्छापत्रका रुपमा लेखिएको पत्र आएको थियो । मैले
कानुनीरुपमा यसको आधार हुने कि नहुने भनेर अरुसँग सल्लाह गर्दा यो कानुनी मान्यता
प्राप्त काजग हो भन्ने जानकारी पाए देखि घरको भाडा तिर्ने गरेकी छैन ।
बेला बेलामा मलाई ति घरधनी भगवान हुन् पनि लाग्छ
अनि बेला बेलामा चाहिँ कुनै स्वार्थ ! तर
अहिले यत्रो वर्षसम्म केही नकारात्मक कुराको संकेतसम्म पनि नआएको हुँदा मन आँफै
बुझ्छ पनि ।
अटोबाट झरेर घर पुगेँ । कहिले काहिँ मात्र म
रिक्सा प्रयोग गर्छु वास्तवमा मलाई यहाँका रिक्सावालाहरु मन पर्दैनन् । जति भेटेँ
सबै एकोहोरा र जिद्दी टाइपका मात्र भेटेँ ।
बिहानको भात थियो फ्रिजमा । तताएँ । तरकारी केही
थिएन । शिशीमा भएको मुलाको अचार र तातो दुधसँग बासी भात खाएँ । बेलुका प्रायः
यस्तै हुन्छ मेरो खान्की । अल्छि लाग्छ दिनभरी अफिसमा काम गरेर बेलुका खाना बनाउन
। बिहान जानाजान अलिक बढि पकाउने गर्छु रोटी होस् या भात ।
एकजनाको धन्दा कति नै हुन्छ र ? धन्दा सकेर बेडरुममा लागें
। टिभी हेर्ने कक्ष पनि त्यही हो मेरो । हुन त लिभिङ्ग रुममा पनि टिभी छ तर एक्लै
भएको बेला म प्रायः त्यो टिभी अन गर्दिन । कहिले काँहि अफिसका साथीहरु आएकाबेला
भने त्यो टिभी चल्ने गर्छ ।
यसरी नै म बिराटनगरमा आफ्ना दिनहरु काटिरहेकी
थिएँ । काठमाण्डौ जान मन लागेको थियो, आफ्नै अफिसको ब्रान्च पनि नभएको होइन तर किन र
कता जाने के गर्ने भन्ने तर्कले कहिले राजधानी जान दिएन मलाई आजसम्म ।
हिजोको थकाई अलिक बढि नै भएछ क्यारे बिहान ढिलै
आँखा खुले । सँधै म सँगै वाकमा जानेहरु आज फर्कँदै थिए म वाक जानेबेलामा । मलाई
हेर्दै हाँस्दै पनि थिए परिचित अनुहारहरु, यसमा अंकलहरु धेरै थिए अंटीहरुभन्दा । कोलोनीका
परिचित अंकलहरु सबैजना मलाई "बेटी" भन्छन् । म सबैलाई अंकल । अंटीहरु भने त्यति ध्यान
दिदैँनन् मलाई । मलाई यो सँग केही लेनादेना छैन । यस्ता कुराहरुलाई म सँधै सामान्य
रुपमा लिने गर्छु ।
वाकबाट आएर सामान्य ब्रेकफास्ट तयार गरेँ ।
लञ्चबक्समा त्यही खाजा खाँदेर म अफिसका लागि निस्केँ ।
सँधै जस्तो अटो अनि बस चढेर म अफिस पुगेँ ।
फाट्टफुट्ट साथीहरु आउँदै थिए । म अलिक छिटो पनि भएछु । नयाँ हाकिम भने अघि नै
आइसकेको रहेछ । गुडमर्निङ्ग भन्न जान मन पनि लागेन । जतिबेला देखापर्ला वा
क्याविनमा बोलाउला त्यति नै बेला अभिवादन गरुँला भन्ने लाग्यो र लागे आफ्नो क्याबिन
तिर ।
कुर्सीमा बस्दै गर्दै पहेँलो स्टिकर नोटमाथि
आँखा पर्यो जुन मेरो कम्प्युटरको स्क्रिनमा टाँसिएको थियो, जसमा मलाई कार्यालयमा
आउनासाथ हाकिमको क्याबिनमा जानू भन्ने खालको उर्दी थियो । हाकिमको क्याबिनमा जानु
भन्दा पहिले जो स्टाफको मनमा पनि केही गल्ती भएको छ कि भन्ने एक प्रकारको अज्ञात
त्रास भइ नै रहन्छ । यति बेला मेरो मनमा पनि त्यही अवस्था थियो ।
क्याबिन भित्र पुगेर अभिवादन गरेँ । हाकिमको
बस्ने इशारा पाएर बसें ।
"सरिता, तपाइँको काम गर्ने तरिका
मलाई एकदम मन पर्यो । म भन्दा पहिलेको बोसले पनि तपाइँको तारिफ नै गरेका थिए ।
तपाइँलाई पुरस्कार स्वरुप हामीले सेन्ट्रल अफिसमा सिनियर ब्रान्च मेनेजरको रुपमा प्रोमोट
गरेर पठाउने निर्णय गरेका छौं ।"
"……"
"किन मौन हुनुहुन्छ ? हाम्रो अफर मन परेन र
यहाँलाई ?"
"हैन सर त्यस्तो त तर यहाँ
भन्दा सेन्ट्रल अफिसको काम टफ छ भन्ने थाहा पाएकी छु मबाट संभव होला र त्यो सब
भन्ने सोचमा परेकी हुँ सर ।"
"त्यो कुनै नयाँ कुरा भएन नि
काव्या मल्टिनेशनल कम्पनीका लागि । हरेक प्रदेशका नियम कानुन अनुसार काम गर्ने
तरिका अलिक फरक हुने मात्र हो अरु केही टफ छैन । त्यो पनि तपाइँका लागि त झन्
छँदैछैन । "
"ओके सर आई अण्डरस्ट्याण्ड ।
ह्वेन सुड आइ ज्वाइन सेन्ट्रल अफिस ?"
"एजसुनएज पोसिबल ।"
म क्याबिनबाट निस्केँ । अरु साथीहरु पनि आइसकेका
रहेछन् । ह्वाट्सएपको ग्रुप मेसेजबाट सबैलाई मेरो सरुवाको बारेमा जानकारी भै सकेछ
। सबैले प्रमोशन भएकोमा बधाई दिए । कत्तिले चाहिँ मिस गर्ने छौं भन्ने खालका भाव
व्यक्त गरे । यो सामान्य नै हो अफिसियल बातावरणमा । मैले पनि सामान्य रुपमा नै
लिएँ । एक हप्ता भित्र मैले सिटि अफिस छाडेर राजधानी जानु पर्ने भयो । त्यसका
तयरीका लागि मलाई पाँचदिनको लागि छुट्टी पनि मिल्यो ।
आफ्नो निवासमा आएर तल्लो फ्लोरमा बस्ने अंकल
अंटीसँग सबैकुरा छलफल गरेँ । उहाँहरुले आफ्नो चाहिने सामान बाहेक अरु यहीँ छाडेर
जानु भन्ने सल्लाह दिए । घरवालासँग कुनै विवाद भएमा वा घर खाली गर्नुपर्ने अवस्था
आएमा हामी हेर्छौं भनेर मलाई सान्त्वना पनि दिनुभयो । उहाँहरुको ममता देखेर आँशु
पनि आयो हल्का ।
काठमाण्डौ एअरपोर्टमा उत्रनासाथ आफू भित्र भएको राजधानी
प्रतिको कोतुहलता र माया एक्कासी बढेर आयो आँखा रसायो पनि ।
अफिसले नै बस्ने फ्ल्याटको व्यवस्था नक्साल तिर गरेको
हुनाले सिधै त्यतैतिर लागेँ ट्याक्सी लिएर । ट्याक्सी चालकसँग ठेगानाको बारेमा
कुरा गरें । उसले मलाई भनिएकै ठेगानाको घरमा पुर्याइदियो । पैसा दिएर सामान लिएर
घरतिर लागें ।
सेक्युरिटि गार्डसँग मागेर आफ्नो फ्ल्याटको
साँचो लिएँ । आफ्नो परिचय पत्रको फोटोकपी पनि बुझाउनु पर्ने रहेछ त्यो पनि बुझाएँ
।
बिराटनगरको जस्तो फराकिलो घर थिएन । ठूलो
अपार्टमेन्टमा चार तल्ला माथिको एउटा फ्ल्याट रहेछ । बढीमा एक सानो परिवारका लागि
मात्र हुने गरी चिटिक्क गरी बनाइएको ।
मूल ढोकाबाट छिर्ने बित्तिकै लिभिङ् रुम, दाहिने तिर किचन र डाइनिङ्ग, देब्रे तिर रेस्ट रुम, अनि सिधा अगाडि बेडरुम । भित्तामा
ठूलो टिभी, सबै सामानहरु
राम्रोसँग मिलाएर राखिएको थियो । एकदम सफा पनि । काठमाण्डौमा पानीको हाहाकार छ
भन्ने थाहै भएको हो । धारा त थिए तर पानी आउँछ कि आउँदैन भनेर चेक गर्न मन लाग्यो
। नजिकै को वास बेसिनको धारा घुमाएँ बेतोडले पानीको फोहोरा छुट्यो मेरो लुगा
भिज्ने गरी । मनमनै आफ्नै बचकाना हर्कतसँग हाँसो पनि उठ्यो । पालैपालो भएभरका सबै
धाराहरु चेक गरें सबैमा पानी आइरहेको थियो । मन खुशी नै भयो । एकछिन पानीको धार
हेरिरहेँ त्यसैमा रमाएँ । पानीको दुरुपयोग गर्न हुन्न भन्ने लागेर हतार हतार सबै
धाराहरु बन्द गरें ।
ब्यागका सामानहरु सबै निकालेर मिलाउन थालेँ ।
डोरबेल बज्यो । म आउन नपाउँदै को आयो होला भन्ने
कोतुहलताले छिटो छिटो ढोका खोलेँ ।
"म्याडम नमस्कार । म सागर" बीस बाइसको हँसमुख काले
केटोले हात जोड्यो । काले भए पनि उ अति हँसिलो थियो । हाँस्दा उसका गालाका
खोपिल्टा राम्रै देखिन्थे । कालो अनुहारमा सेतो दाँत सुहाएको थियो । गठिलो शरिर, ठूला आँखा, सपक्क मिलाएर कोरिएको कपाल, म त हेरेर दंग परेँ । अलिक
बेरपछि आफूलाई सम्हालेँ ।
"नमस्कार । म सरिता ।"
"यात्रामा कुनै अप्ठेरो त
भएन नि म्याडम ?"
"भएन खासै । नयाँ ठाउँ रमाइलो नै
लाग्यो ।"
"हस् म्याडम भोलि अफिसमा
भेटुलाँ अब । हजूर आराम गर्नुस् । म सरलाई हजूर राम्ररी आइपुग्नु भएको जानकारी
दिन्छु ।"
"मैले सरलाई जानकारी दिइसकें
सागरजी ।"
"हो र हस् हस् । अनि म्याडम
मलाई सागर मात्र भन्दा हुन्छ जी भन्नु पर्दैन । म हजूर भन्दा जुनियर स्टाफ हुँ ।"
"मैले सिनियर वा जुनियर
भन्ने सोचेर सागरजी भनेको होइन यो मेरो बानी हो सागरजी ।"
सेता दाँत देखाएर केटो हाँस्यो । मलाई औधि मन
पर्यो ।
"बस्नुस म चिया बनाउँछु ।"
"पर्दैन म्याडम मैले भर्खर
चिया पिएर आएको । हजूरले दुःख नगर्नुस् ।"
"मलाई दुःख छैन चिया बनाउन
रमाइलो लाग्छ । मैले पनि पिएको छैन । तपाईं मेरो नयाँ निवासको पहिलो पाहुना
हुनुहुन्छ । म चिया पनि नपिलाई कसरी बिदा गर्न सक्छु र ! "
"हस् हजूरको चाहना हो भने म
केही भन्दिन अब म्याडम ।"
ऊ नजिकैको कुर्सिमा अलिक असजिलो गरेर बस्यो ।
"सजिलो सँग बस्नुस् आफ्नै घर
सम्झेर ।"
केही नबोली अलिक सहज तरिकाले ऊ बस्यो ।
म किचनमा लागें । सबै सामानहरु पहिले नै राखिएका
हुनाले चिया पकाउन मलाई धेरै समय लागेन । म चिया लिएर निस्कदाँ सागर कुनै
म्यागाजिन पल्टाएर बसेको थियो ।
"ल सागरजी चिया पिउनुस् ।"
"………." मौनता मा नै उसले चियाको
कप उठायो । पत्रिका मै हेर्दै चियाको चुस्कि लिन थाल्यो ।
"चिया पिउँदा बोल्ने बानी
छैन हो ?" मैले ठट्टा गरेँ ।
ऊ अलिक अहसज महसुस गर्दै मतिर हेरेर फिस्स
हाँस्यो । उसको हाँसो मलाई मन पर्न थालिसकेको थियो ।
चियाको चुस्कीसँगै नयाँ अफिस र स्टाफहरुको
बारेमा मैले सामान्य कुराहरु सागरलाई सोधेँ । उसले आज्ञाकारी बालकले झैं सबै
प्रश्नको उत्तरहरु दियो ।
सामान्य कुराकानी पछि "धन्यवाद !" भन्दै ऊ बिदा भयो । मेरो
मनमा भने उसको हाँसो नै बसिरहेको थियो । म जीवनमा पहिलो पल्ट कुनै केटालाई देखेर
मोहित भएकी थिएँ । मैले सम्झेसम्म मलाई यस अघि कहिले यस्तो भएको थिएन । भोलि
अफिसमा भेट भैहाल्छ भनेर मन बुझाएँ ।
बिहान नौबजे फेरी डोरबेल बज्यो । मनमा सागरको
चित्र अंकित गर्दै ढोका खोलेँ । अर्कै अधवैंशे खालको मान्छे पो थियो ढोकामा ।
"नमस्कार म्याडम । म हरि ।
हजूरको ड्राईभर । हाकिम साबले पठाउनु भएको ।"
"ए हरिजी नमस्ते । सरसँग
मेरो कुरा भएको थियो । तर कति छिटो आउनु भएको त ?"
"सरले तुरुन्त जानू भन्नु
भएकोले नि म्याडम ।"
"तपाईं बस्दै गर्नुस् म तयार
भएर आउँछु अनि निस्कौला ।"
"हस् ।"
घरबाट निस्केको पैंतिस मिनेटमा हामी अफिस
पुग्यौं । पहिलो पल्ट काठमाण्डौ आएको हुँदा ठाउँहरुका बारेमा हरिजीलाई सोध्दै
सोध्दै आएकी थिएँ । अफिस भएको ठाउँ टेकु रहेछ ।
अफिसमा मेरो स्वागतको राम्रो तयारी गरिएको रहेछ
। सबै स्टाफसँग सरले चिनजान गराउनु भयो । सागर सबै तिरको काम सम्हाल्दै फुरफुर
गरिरहेको थियो । उसको हँसिलो मुहारले मलाई पनि उर्जा प्राप्त भैरहेको थियो । सरसँग
भने मेरो पहिले नै बिराटनगरमा नै चिनजान भएको थियो कार्यक्रमको शिलशिलामा ।
नयाँ क्याबिनमा नयाँ जिम्मेवारी ।
आफ्ना मातहतका सबै स्टाफहरुलाई मिटिङ हलमा
बोलाएर परिचय गरेँ । सबैले गरिरहेको कामको बारेमा पनि जानकारी लिएँ । मैले काम
गर्ने शाखा नयाँ अवधारणामा आधारित थियो त्यसैले सबै कर्मचारीहरु म भन्दा साना नै
थिए उमेरमा । सागर पनि मेरै कर्मचारीको लिस्टमा थियो । सबैका अगाडि मैले
सागरप्रतिको मेरो मनलाई लुकाएँ अनि सामान्य रुपमा नै प्रस्तुत भएँ । मिटिङ् सकियो
। म पहिले आफ्नो क्याबिन तिर लागें अनि अरु सबै बिस्तारै ।
कुर्सीमा बस्नासाथ पानी पिउन मन लाग्यो मैले
टेबलको कलबेल बजाएँ ।
ढोकामा सागर देखा पर्यो ।
"हजूर म्याडम ।"
"ए तपाईं पो सागरजी ।
असिस्टेन्ट छैनन् र मलाई पानी पिउन मन लागेको थियो ।"
"हजूर म्याडम छन् असिस्टेन्ट
पनि । तर हजूरले १०२० मा इन्टरकम गर्नुपर्छ पानी वा अरु खानेकुराका लागि । हाम्रो
किचनस्टाफले सर्भ गर्छन् ।"
"हस् धन्यवाद सागरजी ।"
"हस् म्याडम ।" ढोका बन्द गरेर सागर
बाहिरियो ।
मैले पानी मगाएँ सागरले भने झैं कल गरेर ।
नयाँ अफिस अनि आफूले पाएको नयाँ जिम्मेवारीका
बारेमा सोच्दै र अध्ययन गर्दै खाजा खाने बेला भएछ । सबैलाई अफिसले नै खाजा दिने
रहेछ । मलाई मन पर्यो यो सिस्टम । उता बिराटनगरमा त म आफ्नै घरबाट बोकेर जाने
गरेको थिएँ ।
खाजा पछि फेरी आफ्नै काममा मगन भएँ ।
साढेचार तिर मैले सागरलाई क्याबिनमा बोलाएँ ।
म भन्दा जुनियर स्टाफ भएपनि ऊ त्यहाँको पुरानो
स्टाफ भएकाले सबैकुरा उसलाई सोध्ने गर्न थालेँ । उसले झर्को मान्छ किन भनेर अन्त
अन्तका कुराहरु पनि सोध्न थालेँ । तर उसले झर्को नमानी बढो अदवका साथ सबै
कुराहरुको राम्रो जानकारी मलाई दियो ।
यो क्रम अब सधैं चल्न थाल्यो अफिसमा । यसरी नै छ
महिना बितेको पत्तो भएन मलाई ।
सागरसँगको सामिप्यता मलाई प्यारो लाग्न थालेको
थियो । विभिन्न बहानामा अफिसको क्याबिन र बिदाको दिन घरमा बोलाउन थालेकी थिएँ म ।
ऊ पनि मलाई सजिलै साथ दिइरहेको थियो । हुँदा हुँदा हामी सपिङमा पनि सँगै जान
थालेका थियौं । हाम्रो बारेमा अरुले त खासै वास्ता गरेको मलाई थाहा छैन तर मेरो
ड्राइबरले चाहिँ याद गरेको रहेछ । म एक्लै हुँदा के के भन्न खोजे जस्तो पनि
गर्थ्यो तर मुख खोल्न भने सकेको थिएन ।
सागर र मेरो घनिष्टता झन् झन् बढ्दै गयो । मलाई
उसको अनि उसलाई मेरो सामिप्यता मन पर्न थाल्यो । मैले एकदिन उसलाई मेरो मनको कुरा
भनें । उसले केही उत्तर दिएन । म उसको उत्तरको प्रतिक्षामा नै थिएँ ।
शनिबारको दिन थियो । म घरमा नै टिभी हेरेर बसेकी
थिएँ । सागर आयो घरमा । ऊ करिब पन्ध्र दिनपछि आएको थियो । म खुशी भएँ उसलाई देखेर
। तर उसको मुहार भने मलिनो थियो ।
"के भयो सागर तिमी किन दुःखि
देखिन्छौ नि"
"म्याडम म के भनुँ । हामी
नजिक भएको कुरा हाकिम साबलाई मन परेको छैन । हुन त मलाई पनि राम्रो लागेको छैन ।
हाम्रो स्तर पनि मिल्दैन र जात पनि ।"
"किन त्यस्तो भन्छौ तिमी ।
सरले केही भन्नु भयो र"
"धेरै हिमचिम गरिस् भने
निकाल्दिन्छु कामबाट भन्नुभएको छ ।"
"यसमा तिम्रो केही दोष छैन ।
मैले नै तिमीलाई नजिक आउने इशारा गरेकी थिएँ । म सरसँग कुरा गर्छु ।"
"…………" ऊ निक्कै बेर मौन रह्यो ।
मैले पनि उसको मौनता भंग गरिन ।
उसको हात मैले आफ्नो हातमा लिएँ । उसले म तिर
हेर्यो अनि मुसुक्क हाँस्यो । केही नबोली हातमा हात लिएर हामी धेरै बेर बसिरह्यौं
।
बिस्तारै मेरो हात छुटाएर सागर उठ्यो । केही
नबोली सरासर ढोका खोलेर बाहिर गयो । मैले केही सोच्न नपाउँदै ऊ भर्याङ्ग
ओर्लिसकेको थियो । मैले अगाडीको झ्यालबाट उसलाई जाँदै गरेको देखेँ ।
केही दिनसम्म हाम्रो बोलचाल भएन न त हेरा हेर नै
। मेरो मनमा आँधि चलिरहेको थियो । सरसँग म कुरा गर्ने पक्षमा थिएँ । यो जे भइरहेको
थियो मेरो मनको चाहना अनुरुप भइरहेको थियो । म सागरलाई माया गर्न थालेकी थिएँ ।
एउटै अफिसका स्टाफका बीचमा माया बस्न सक्दैन भन्ने कुरा पनि त होइन । मायाले न जात
देख्छ न रुप न त धन वा वैभव नै । मेरो मायाले त उमेर पनि देखिरहेको थिएन । सागर म
भन्दा १०/१२ वर्ष जति कान्छो
थियो त्यसमा मलाई कुनै आपत्ति थिएन । सागरले पनि उमेरको विषयलाई लिएर कहिले कुरा
गरेन । कहिले काहिँ स्तर र जातको कुरा गर्थ्यो तर म हाँसेर उडाउँथे ।
मैले सरसँग यो बिषयमा कुरा गरेँ ।
"एकपल्ट सोधेको मात्र हो अरु
मैले केही भनेको छैन म्याडम सागरलाई । यो तपाईंको व्यक्तिगत कुरा हो म हस्तक्षेप
गर्दिन" भन्ने जवाफ दिनु भयो ।
सरले यति भनिसक्दा पनि सागर किन म बाट टाढा हुन
खोजिरहेको थियो मैले बुझेकी थिइन ।
शनिबार साँझ मैले उसलाई घरमा बोलाएँ । ऊ मेरो
घरमा आयो । हामीबीच धेरै कुराहरु भए । सरले मलाई भनेका कुराहरु मैले उसलाई भनेँ ।
उसले केही प्रतिक्रिया दिएन । मैले धेरै कुराहरु उसलाई सम्झाएँ ।
"तिम्रो हृदयको कुनै सानो
कुनामा पनि म प्रति माया छ भने तिमीले भन्नै पर्छ किन म बाट टाढा हुन खोज्दैछौ ?"
"मसँग केही छैन म्याडम । म
गरिब छु, टुहुरो हुँ, तल्लो जातको हुँ, कम पढेको छु, कुनै पक्षबाट पनि म हजूरको
बराबरी गर्न सक्दिन भन्ने कुरा मेरो मनले मलाई बारम्बार भनिरहन्छ त म के गरुँ !"
"ह्या सागर तिमी पनि । यस्तो
सानो कुरालाई लिएर म तिमीलाई गुमाउन चाहन्न । म पनि त टुहुरी हुँ, मेरो पनि जात थाहा छैन
मलाई, म नेपाली हुँ ।
तिमी पनि नेपाली हौ यति भए पुग्छ मलाई । म तिमीलाई माया गर्छु र तिमी पनि मलाई ।
यो भन्दा बढि योग्यता वा समानता केही पनि चाहिन्न मलाई ।"
मैले धेरै प्रयाश गरेर उसलाई सम्झाएँ । उसले
मान्यो । हाँस्यो पनि । उसको त्यो हाँसो देख्न नपाएको धेरै नै भैसकेको थियो मैले ।
मेरो धेरै अनुनय पछि सागर आज मेरो घरमा बस्न
राजी भयो । मैले मिहेनत गरेर आफूले जानेका र सागरलाई मनपर्ने धेरै परिकारहरु बनाएँ
। म भान्छामा बसुन्जेल ऊ टिभी हेरेर बस्यो । खानेकुराहरु तयार भए पछि मैले उसलाई
वाइन खाने प्रस्ताव राखेँ । पहिले त उसले इन्कार गर्यो तर मैले हाम्रो मायाको कसम
दिएपछि भने उसलाई मान्न कर लाग्यो ।
राति अबेला सम्म हामीले वाइन पियौं र खाना खायौं
। अनि एक अर्काका अँगालोमा बाँधिएर धेरै माया पिरती लगायत अन्य ब्यवहारिक कुराहरु
पनि गर्यौं । कुरा गर्दै कतिबेला निदायौं थाहा नै भएन ।
म बिहान ब्युँझिएर सागरलाई बेडमा खोजेँ । तर
भेटिन । यताउता हेरेँ । सागर त घोसे मुन्टो लगाएर सोफामा बसिरहेको रहेछ ।
"के भयो सागर तिमीलाई ।
ह्याङ्गओभर भयो कि के हो ?"
"हैन म्याडम मलाई केही भएको
छैन ।"
"अनि किन पुर्पुरोमा हात
राखेर बस्या त ?"
"म्याडम हजुरलाई केही थाहा
छैन ?"
"के थाहा हुनु पर्ने मलाई ।
क्लियर्लि भन त ।"
"बिहे अघि जे नहुनु पर्ने हो
हाम्रो बिचमा त्यो सबै भयो । सरी म्याडम । मैले आफुलाई रोक्न सकिन ।"
"हा हा हा तिमीले आफूलाई
रोक्न नसकेको पो । हैन त्यस्तो त्यो मेरै राजीखुशीमा भएको हो सबै मेरै चाहनामा
सागर ।"
उसले शिर उठाएर मलाई कर्के नजरले हेर्यो । तर
केही बोलेन ।
म उसको नजिक गएँ उसलाई अँगाले । फेरी पनि हामी
बीच गतरात जे भयो त्यो एक अर्काको चाहनामा नै भएको भन्ने कुरामा उसलाई आश्वस्त
पारेँ र नुहाउन पठाएँ ।
अब सागर र मेरो बीचमा त्यस्तो दूरी केही रहेन ।
हाम्रो प्रेम सम्बन्धका बारेमा अफिसमा पनि सबैलाई थाहा भयो ।
बिदाका दिनमा सँगै घुम्न जाने गर्थ्यौं ।
रमाईलोसँग दिनहरु बितिरहेका थिए । एक अर्काका मनका एवम् तनका चाहनाहरु पनि पुरा
भइरहेका थिए ।
अफिसको सेमिनारमा मलाई जर्मनी जानुपर्ने भयो
केही दिनका लागि । मैले धेरै प्रयाश गरेर पनि सागरलाई आफूसँग लान सकिन । अफिसले
अनुमति दिएन । सागर कुरा बुझ्थो उसले कुनै विवाद गरेन मसँग । एअरपोर्टसम्म पुर्याउन
आयो । आँखाभरी आँशु पार्दै हामी छुट्टियौं । थोरै दिनका लागि भए पनि छुट्टिनु
गाह्रो नै रहेछ । म बल्ल नाता सम्बन्धको बारेमा बुझ्दैथिएँ ।
एक्काइस दिन पछि म नेपाल फर्कें । एअरपोर्टमा
सागरलाई खोजें तर ऊ मलाई रिसिभ गर्न आएको रहेनछ । सरको पिए र ड्राईभरदाई मात्र
आएका थिए । मैले सागरको बारेमा सोधेँ तर कोही बोलेन । उताबाट मैले सागरलाई फोन
गरेकी थिएँ । उसलाई म फर्कने दिन पनि थाहा थियो । मैले एसएमएस पनि गरेको थिएँ तर
पनि ऊ मलाई रिसिभ गर्न आएको थिएन किन ?
मलाई सरासर अफिस नै जान मन लाग्यो । अफिसमा
सरहरुसँग भ्रमण र यसका उपलब्धिका बारेमा कुरा गरिरहँदा पनि मेरो आखाँले सागरलाई नै
खोजिरहेको थियो । बल्ल बल्ल कुराकानी सिध्याएर आफ्नो क्याबिनमा गएँ । सहयोगी
स्टाफलाई बोलाएर सागरको बारेमा सोधेँ । उसले सागर दुईदिन देखि अफिस नआएको कुरा
बताई । मैले कारण सोधे उसले केही भनिन ।
सरसँग पनि मैले सोधें । कहिले पनि केही नभनी कतै
नजाने मान्छे दुईदिन देखि अफिस आएको थिएन । सरले पनि केही थाहा नभएको जानकारी दिनु
भयो । मोबाइल पनि अफ नै थियो उसको ।
हरीदाईलाई भनेर गाडी लिएर उसको बस्ने क्वाटरमा
गएँ । उसको ढोकामा बडेमानको ताल्चा झुण्डिएको थियो । वल्लो पल्लो क्वाटरकाले पनि
केही थाहा नभएको भने । म निराश भएँ । अज्ञात भयले मलाई सताउन थाल्यो ।
अफिसका सबै स्टाफ मिलेर सागरको खोजी गर्यौं ।
तर ऊ कतै भेटिएन । आउला कि भनेर कुरेको पनि महिना दिन भयो तर सागर आएन न त उसको
खबर नै ।
एक महिना पछि हामीले सागरको फोटो सहित नेपाल
प्रहरीलाई खोजिको लागि गुहार्यौं । तर केही पत्ता लागेन ।
मेरो स्वास्थ्य अवस्था नाजुक हुँदै गएको थियो ।
काममा मन थिएन न त खानपिन मा नै । साँझ पर्नासाथ म वाईनको सहारा लिन थालेकी थिएँ ।
अफिसमा राम्रो काम गर्ने भनेर लागेको बिल्ला पनि खस्किदैं थियो ।
करिब तीन महिना पछि प्रहरी कार्यालयबाट फोन आयो
तर खबर राम्रो थिएन । अफिसका सबै साथीहरु गयौं ।
हामीलाई सरासर मुर्दाघरमा लगियो । मेरो मनमा
डडेलो लाग्न थाल्यो । आखाँबाट अश्रुधारा अबिरल बग्न थाले । सबैले मलाई नै
हेरिरहेका थिए तर मलाई वास्ता थिएन, वास्ता थियो त केबल सागरको ।
क्षतविक्षत भएर कुहिन लागेको एउटा केटामान्छेको
लाशको पहिचान गर्न भनियो । सबैले मेरो मुखमा हेरे । मसँग त्यत्रो हिम्मत थिएन कि म
लाश हेरुँ त्यो पनि सागर हो कि भनेर !!
तर हेर्नै पर्यो । हिम्मत गरेर हेरें ।
चेहराबाट पहिचान पाउन सकिएन । मैले उसको हातमा हेरें अब मलाई पक्का भयो कि यो सागर
नै हो । उसको हातमा मैले दिएको गणेशजीको मुर्ति अंकित धातुको औंठी थियो ।
मेरो होश उड्यो । अकस्मात मेरो हृदयमा कसैले
भाला रोपेको जस्तो भयो । भक्कानो छुट्यो । सबैले सम्हाले मलाई । मेरो दुःखमा अरु
पनि सहभागि भए अफिसको स्टाफको नाताले तर मेरो त सागरसँग जीवन मरणको नाता थियो ।
सामान्य सरकारी कागजात पछि प्रहरीले लाश हामीलाई दियो । आर्यघाटमा हामीले उसको
सद्गत गर्यौं । तर सागरको मरणको कारण हामीलाई थाहा भएन ।
सागरको लाश जलिरहेको थियो । मेरो मन व्याकुल
थियो । म बेचैन थिएँ । आफ्नै आँखा अगाडी माया जलेको हेरीरहेकी थिएँ अन्यमनष्क
भावमा । सागरमा मिल्नु पर्ने सरिता यहाँ आफैं सागरलाई जलाउँदै थिई । मेरो मनको
डडेलो कसैले देखेको थिएन । भगवान पनि कति निष्ठुर हुने रहेछन् ।
सागरको लाशका आगोको लप्का माथि माथि उठ्दैथियो ।
म टोलाई रहेकी थिएँ त्यही हेरेर । अकस्मात मेरो पेटमा केही चलेको जस्तो भान भयो
मलाई । यसो दाहिने हात पेटमा राखें । पक्का पनि केही चल्दै थियो भित्र । मलाई पूरा
विश्वास भयो सागरले मलाई छाडेको रहेनछ । उसको भौतिक शरिर मेरो सामु नभएपनि म भित्र
उसको मायाको अँङ्कुरण हुँदै रहेछ ।
निष्ठुर भनेकोमा भगवानसँग माफी मागेँ र धन्यवाद
दिएँ मलाई सागरको अभावमा बाँच्ने सहारा दिएकोमा ।
प्रवास, २०७६
