असमान हृदय (कविता)

एकाग्र हुने कामना नभएको होइन मलाई

तर किन मन सदा चञ्चलता मन पराउँछ

कामना गर्छु उनी छेउ आउन् र केही बात गरुँ

तर भ्रम सँधै भ्रमित हुने गर्दछ मन जस्तै ।

सूर्यको लाली अनि तिम्रो मुहारको कान्ति

भाव भंगी अनि अतुल सौन्दर्यताकी खानी

किन सँधै ‌ओरालो लागेको देख्छ यो मनले

मन त मनै हो आखिर मूर्ति कदापी हैन ।

भन्न त मन थियो धेरै कुरा आफ्नालाई पनि

तर किन ओठहरु मुर्छित् छन् अनि भावशुन्य आँखा

चिलको छाया परेको सर्प झैं किन महसुस हुन्छ ?

रक्तसंचार रोकिनु अनि आँशु झर्नु एकतमास ।

प्रणय कामना कहिले आएन प्रकृतिमा मनको

उद्यत भए सदा कान्ति र लालीका लागि एकाग्र भै

आकाशका काला बादल पनि स्वर्ण भान हुने मन

पानीका बाछिटा अनि उनको छुन नसकिने मुस्कान ।

आफन्त महान् छन् भन्ने भ्रम पालेर मैले

ईशको दोष देख्ने नयन पालेको छु सदा किन ?

एकाग्रता भँग गरिदिने मेनकाको अभाव छ जीवनमा

उनी सदा सरस्वती र कालीको रुपमा मात्र प्रसन्न ।

पूजाको थालि बोकेर म मन्दिर धाउन सक्दिन कदापी

उनी मेरो हृदय मन्दिरमा प्रवेश नगर्ने कसम खान्छिन

बिजुली चम्कदाँ पनि म माया पाउँदिन एक्लो छु यहाँ

उनको चाल अनि पवनको गति मलाई माथ गर्छ सदा ।

२०७५, प्रवास