अन्तिम चाहना (कविता)

मानवताको खोल ओडेर, तिमी कुन ओडारमा लुक्यौ
म रगतमा लत्पतिएका पाइला, लिएर आउँदा किन झुक्यौ
धूलो त धरतीको, सबैलाई गन्छ तर तिमी सक्दैनौ किन?
तिम्रो हृदय पाषाण भएको त, म जान्दिन तै पनि भन ।

आकाशबाट झरेका शितका थोपामा प्यास बुझाउँला
अनायाश रक्त पिपाशु लामखुट्टेको झैं भुनभुनाउँला
हावाले गति फेरे पनि, म उस्तै मूर्धन्य नै रहूँला लयमा
आफ्नै हृदयको चाल म सुन्न सक्दिन, आखिरी वयमा ।

जन्मेको पनि त कसैका लागि होईन, आखिर किन पीर
यो, त्यो, मेरो, तेरो पनि त मलाई लालसा छैन, जीवन भर
गर्भ तुहिएको भए पनि मृत्यु नै हो, अन्यथा अबको पनि
बाँचेर सार नहुँदा आफ्ना, कहाँ गनिन्छन् र प्यारो ठानी ?

तिम्रो इशारामा नाच्ने, कठपुतली नबनाऊ न है पियारी
म त जीवन मिमांसा बोकेर हेर्छु, सदा चौकोस उघारी
किन अब पानी अनि, रक्त कोषिका सुके मेरो तनमा
प्रेमिल मातृत्व त कहाँ लुक्यो, आज सफेद बादलमा ।

भगिनी अञ्जुली भरी माया, लिएर आइन मेरा साथमा
किमार्थ उठ्न सक्दिन आमा, तिम्रा हात देउन माथमा
चिताको धूँवा उठ्दै गर्दा आज, म बिकल्प बिहीन भएँ
रहू खुशी र सुखी पियारी तिमी, सदाका लागि बिदा भएँ ।

 २०७७ असार ।

पोखिएको पिरती (कविता)

सगरमा चन्द्रमा देखिँदा, तिमी किन लुकेको आँचलमा
म मात्र हैन नि तिमीलाई लुकेर हेर्ने संसारमा, अरु नि छन्
आकाश चम्किदाँ म झसङ्ग भएको थिएँ, शायद त्यतिखेर
आफन्त हातमा काँडा बोकेर तिम्रो स्वागत गर्दैनन् र?

किन हो धरती त्यति खुलिनन् आज, म सँग रिस छ र?
लुकेका तिम्रा नजर फेरी झुक्न किन थाले होला
आँशु नबगाऊ तिमी, मसँग पुछ्ने हैसियत छैन
साथमा भएको रेशमी रुमाल पनि हावामा उड्यो।

खहरे झैं म गडगडाउन सक्दिन, म मा त्यति लचकता छैन
तिमी त तैपनि नारी हौ र त, म बाध्य पार्न सक्दिन आज
रुनु हाँस्नु नियती नै होला हाम्रो, र त धड्कन शुन्य छ
म कोषिकामा मात्र बहुँला भन्ने, रगत छरपष्ट छ आज।

पोखिएको पिरती म उठाउन सक्दिन, मेरा हात लुला भए
म अन्यमनस्क हेरिरहुँला तिमीलाई, तिमी न लजाउनु है
धरतीको धूलो पनि हावाको झोक्कामा केही उड्ला
तर रहन नसक्ला धेरै वेर व्योममा, अनि फेरी धरतीमा ।

पानीमा म छायाँ खोज्न पनि लागि परेको हो, तर स्थीर छैन
बहाव उसको उस्तै तर म रोकिन सक्दिन, उसका साथ
घडीको टिकटिक पनि मेरा लागि तोपका गोला लाग्छन
एकनाश सीमामा पड्किएका बन्दुकहरुले धुवाँ उडाए झैं ।

असार २०७७

आमा, तिमी र चिताको धुँवा (कविता)

चाह म किन नगरुँला र तिम्रो समिप हुने सदैव
केवल बालुवामा पानी नहाली के को स्वार्थ होला र
आकाशले क्षितिज छोए झैं लाग्ने पनि उनलाई नै हो
म त उपवन भित्रको पतझड बूढो पंछी बिहिन रुख ।

आस्था केवल मनमा मात्र भएर हुने हैन नि त यहाँ
मन भन्दा माथी के होला र उत्पातै गर्नु पर्ने तिमीले
आमा अनि म सँधै साथमा हुँदा किन माया कम भन्नू
तिमी पनि आफ्ना ति सन्तानलाई दिनू नि मायाँ टन्न।

उदाउँदो सूर्यको लालिमा अनि पंछीको कलरब
तिमी चाहन्नौ चिहानको बाटो म हिँडेको केवल
देखेका कुरा मात्र सही नहोलान् भनेर पनि मान न
म त सधैं फूल बोकेर मन्दिर जान्न तर नि भगवान् छ।

आत्मा रोएको कसले देख्छ म त जन्मै नेत्रहीन हुँ
उनको हात नसमाएको पनि शताब्दि भए झैं लाग्ने
आमा थिइन् र पनि तिमी चाहिएको हो कि मलाई
ईशको दया होईन मलाई केवल प्रकृति भए हुन्छ।

म पूजा गर्दिन तिम्रो तर बरदान माग्छु मनले मात्र
भाव बुझ वा नबुझ त्यो तिम्रो साक्षरता हो है प्रिय
कल्पना पनि सुन्दर गर्न नसक्दा बेहाल छ मन यहाँ
किन आफूलाई जलाएको धुँवा देख्न सक्दिन र, म ??

२०७७ असार

बसन्त मन पर्दैन र ? (कविता)

तिमी नजिक हुन सक्दिनौ किन मलाई दोष दिन्छ्यौ
तिम्रो मन सँधै फराकिलो नै भयो केवल म संकुचित
चाहना हावामा कौवा खाने बेला तिमी मौन रह्यौ
मैले त्यो पनि त कहिले सिकिन तिमीबाट किन?

परिदृश्यहरु फेरिदैं गए तर मेरो मन कहिले फेरिएन
तिम्रा लागि मैले सँधै द्वार खुल्ला गरें तर केही लागेन
अरु कसैको प्रवेश पनि त स्वाकार्य भएन होला शायद
किन म आफूलाई एक्लो महसुस गर्न पाउँदिन र ?

आकाशले क्षितिज छोएको देखिन्छ सदा कसरी
तर तिमी नजिक हुनासाथ फेरी टाढा हुन्छ भ्रम मात्र
मृगतृष्णा पनि त बेकार नै साबित भएको भन्ने होइन
चाहनाका पुलती किन बेमौसमी फूलमा आकर्षित भए?

पवनलाई मन्द हुनु पर्ने अनि तिमी चाहिँ सदा तिब्र कसरी
आमाका माया  तिमीमा पाउन थालें भने त्यो के होला
उनी त गइन् तर तिमी साथमा हुन पनि त सकिनौ नि
दूधको मूल्य त चुकाउन सक्दिन तर म बिर्सन पनि चाहन्न।

केवल आफ्नो नियतीमा मात्र स्वार्थ तिमी नदेख न है
हावा र पानी पनि त जीवनका अंश हुन् ति तिमी समान
माया त पाउँला तर कहिले मन दुखाउनु हुन्न मैले
तिमी सदा त्याग्न उद्यत किन हो र बसन्त मन पर्दैन र ?

२०७७ जेष्ठ