पोखिएको पिरती (कविता)

सगरमा चन्द्रमा देखिँदा, तिमी किन लुकेको आँचलमा
म मात्र हैन नि तिमीलाई लुकेर हेर्ने संसारमा, अरु नि छन्
आकाश चम्किदाँ म झसङ्ग भएको थिएँ, शायद त्यतिखेर
आफन्त हातमा काँडा बोकेर तिम्रो स्वागत गर्दैनन् र?

किन हो धरती त्यति खुलिनन् आज, म सँग रिस छ र?
लुकेका तिम्रा नजर फेरी झुक्न किन थाले होला
आँशु नबगाऊ तिमी, मसँग पुछ्ने हैसियत छैन
साथमा भएको रेशमी रुमाल पनि हावामा उड्यो।

खहरे झैं म गडगडाउन सक्दिन, म मा त्यति लचकता छैन
तिमी त तैपनि नारी हौ र त, म बाध्य पार्न सक्दिन आज
रुनु हाँस्नु नियती नै होला हाम्रो, र त धड्कन शुन्य छ
म कोषिकामा मात्र बहुँला भन्ने, रगत छरपष्ट छ आज।

पोखिएको पिरती म उठाउन सक्दिन, मेरा हात लुला भए
म अन्यमनस्क हेरिरहुँला तिमीलाई, तिमी न लजाउनु है
धरतीको धूलो पनि हावाको झोक्कामा केही उड्ला
तर रहन नसक्ला धेरै वेर व्योममा, अनि फेरी धरतीमा ।

पानीमा म छायाँ खोज्न पनि लागि परेको हो, तर स्थीर छैन
बहाव उसको उस्तै तर म रोकिन सक्दिन, उसका साथ
घडीको टिकटिक पनि मेरा लागि तोपका गोला लाग्छन
एकनाश सीमामा पड्किएका बन्दुकहरुले धुवाँ उडाए झैं ।

असार २०७७