आमा, तिमी र चिताको धुँवा (कविता)

चाह म किन नगरुँला र तिम्रो समिप हुने सदैव
केवल बालुवामा पानी नहाली के को स्वार्थ होला र
आकाशले क्षितिज छोए झैं लाग्ने पनि उनलाई नै हो
म त उपवन भित्रको पतझड बूढो पंछी बिहिन रुख ।

आस्था केवल मनमा मात्र भएर हुने हैन नि त यहाँ
मन भन्दा माथी के होला र उत्पातै गर्नु पर्ने तिमीले
आमा अनि म सँधै साथमा हुँदा किन माया कम भन्नू
तिमी पनि आफ्ना ति सन्तानलाई दिनू नि मायाँ टन्न।

उदाउँदो सूर्यको लालिमा अनि पंछीको कलरब
तिमी चाहन्नौ चिहानको बाटो म हिँडेको केवल
देखेका कुरा मात्र सही नहोलान् भनेर पनि मान न
म त सधैं फूल बोकेर मन्दिर जान्न तर नि भगवान् छ।

आत्मा रोएको कसले देख्छ म त जन्मै नेत्रहीन हुँ
उनको हात नसमाएको पनि शताब्दि भए झैं लाग्ने
आमा थिइन् र पनि तिमी चाहिएको हो कि मलाई
ईशको दया होईन मलाई केवल प्रकृति भए हुन्छ।

म पूजा गर्दिन तिम्रो तर बरदान माग्छु मनले मात्र
भाव बुझ वा नबुझ त्यो तिम्रो साक्षरता हो है प्रिय
कल्पना पनि सुन्दर गर्न नसक्दा बेहाल छ मन यहाँ
किन आफूलाई जलाएको धुँवा देख्न सक्दिन र, म ??

२०७७ असार