अन्तिम चाहना (कविता)

मानवताको खोल ओडेर, तिमी कुन ओडारमा लुक्यौ
म रगतमा लत्पतिएका पाइला, लिएर आउँदा किन झुक्यौ
धूलो त धरतीको, सबैलाई गन्छ तर तिमी सक्दैनौ किन?
तिम्रो हृदय पाषाण भएको त, म जान्दिन तै पनि भन ।

आकाशबाट झरेका शितका थोपामा प्यास बुझाउँला
अनायाश रक्त पिपाशु लामखुट्टेको झैं भुनभुनाउँला
हावाले गति फेरे पनि, म उस्तै मूर्धन्य नै रहूँला लयमा
आफ्नै हृदयको चाल म सुन्न सक्दिन, आखिरी वयमा ।

जन्मेको पनि त कसैका लागि होईन, आखिर किन पीर
यो, त्यो, मेरो, तेरो पनि त मलाई लालसा छैन, जीवन भर
गर्भ तुहिएको भए पनि मृत्यु नै हो, अन्यथा अबको पनि
बाँचेर सार नहुँदा आफ्ना, कहाँ गनिन्छन् र प्यारो ठानी ?

तिम्रो इशारामा नाच्ने, कठपुतली नबनाऊ न है पियारी
म त जीवन मिमांसा बोकेर हेर्छु, सदा चौकोस उघारी
किन अब पानी अनि, रक्त कोषिका सुके मेरो तनमा
प्रेमिल मातृत्व त कहाँ लुक्यो, आज सफेद बादलमा ।

भगिनी अञ्जुली भरी माया, लिएर आइन मेरा साथमा
किमार्थ उठ्न सक्दिन आमा, तिम्रा हात देउन माथमा
चिताको धूँवा उठ्दै गर्दा आज, म बिकल्प बिहीन भएँ
रहू खुशी र सुखी पियारी तिमी, सदाका लागि बिदा भएँ ।

 २०७७ असार ।