तिमी मेराे भ्रम (कविता २०७४)

भावशून्य भएर बाँच्नुकाे पीडा किन भनुँ
तिमी उसै त भावनामा बग्ने गर्दछ्याै
रित्तीएका मनहरुकाे खाली खानामा किन
माउसुली र माकुरा बस्दैनन्
उन्मत भएका धुलाका कणहरु अाकाश छुन खाेज्छन
मायाकाे याममा परेकाे खडेरी सह्य नै छ
उता तिमी यता म किनारा वारी
पानीकाे बहाव पनि त शुन्य नै लाग्ने
अावज छ त केवल दुईकाे ढुकढुकी ‍।।

बिरह गाउने पालाे काेईलीकाे हाे कि तिम्राे ?
मुटु फुट्ने गरी तिमी नचिच्याऊ बाला
पदचाप पनि त सहन गर्ने अवस्था अाएन
भाव भाव र भाव के काे हाे कुन्नी मन खाली छ
अात्मा मा प्रेत पाे छ भन्छ त एेना ले !
दाेषी काे हाे तिम्राे साैन्दर्य कि मेराे कुरुपता ?
अँध्याराे सेताे र उज्यालाे कालाे हुने भए
जित सदा मेराे नत्र हारकाे विकल्प छैन
तिमी अावज बिहीन नबने म राेएकाे बेला ।।

सडक हिलाम्य भएकाे बेला तिमी फुस्राे कसरी
पानीले पनि लाज मानेछ तिम्राे रुपमाथि
साैन्दर्य बिहीन शहरकाे बासिन्दा म पनि
काकाकुल किन हुने त भेल बगेकाे बेला
ममता हाेईन  प्रिय मादकता प्याराे भएकाे हाे त
तिमी माेहनी हाेइनाै न त रुपसी नै हाै
हाै त केबल मेराे भ्रम र दुस्वप्न दिनकाे
दीन नबनाऊ मेराे बिन्ती छ तिमीलाई
पाेख्न देऊ मेरा मनका भावलाई तिम्राे छातीभरी ।।