अमूर्त मन (कविता)

हुन्न हुन्न किन भन्ने, भावनाका तारहरु जोडिएका बेला

आफ्नै आत्मा बेचेर कतिञ्जेल म अमिर बन्ने होला

तिमी सँधै न्याउरो मुख लिएर आउँदा के भन्ने 

बालुवाको घर कति पल टिक्ला र तिम्रो झल्को झैं ।।

पत्थर कुँदिएर तिम्रो नग्न मूर्ति बनिरहँदा म कहाँ थिएँ

सुकेका अश्रुधाराहरु लिएर म बाग्मतीमा हामफालें

बालुवा कहाँ, त्यहाँ र केवल मिले मानव कङ्काल पो

अनि कसरी तृप्त होला पिशाचहरुको आत्मा हे मानव ।।

शरीरमा के छ मासु, हाड र सुकेका रगताका टाटाहरु

प्रणयकालमा पनि त माधुर्यताको कमी भएकै हो

आफन्तका लामा-लामा नङ्ग्रा र कपालमा अल्झेकै है

अब कतिन्जेल बटुवाको भावमा सडक नाप्ने होला ।।

म संसारमा रहन चाहन्न त भन्न सक्दिन किनभने

मेरै जीवन, मेरो हातमा कहिलो पो थियो र आमा

एक शुक्राणु पनि त अरुको हो, स्थुलताको भर भएन

जाऊँ धुँवा बनेर, आगाका लप्कासँगै गगन बिचरणमा ।।

पंछीको प्वाँख मैले काटेको हैन न त आफ्ना अवयव नै

भावनाको खेती मनमा हुँदैन भन्नेले, तन खोज्ने हो नि त

तर क्षितिज लालीमा रक्तिदाँ म भोको आन्द्रा लिएर कुँदे

तिनै थिए भगवान, जसले साँझमा अवलाको मासु लुछे ।।