प्राकृत चाह (कविता)

बहार कुर्दै बसेको धेरै भयो, तर कुनै संकेत देखिएन
प्रकृतिले त छल गर्न जानेको हुन्न, तर कसरी भयो ।
उनको मोहनी रूप पनि त, आजकल गायब नै छ
फूलको सुवास कहाँ ‍ओझेल परेको होला, खै कुन्नि ।

इन्द्रेणीका रङ्गहरूमा मादकता नभेटिएला, तर पनि
जीवनका अवयवहरू, वालछ्याल छन् भन्ने लाग्छ ।
क्यानभासमा रङ्गको कमी हुँदा, रक्त लेपन अमान्य
बगरका बालुवा उडेको आकृति, मन पर्न थालेको छ।

सपनीका द्वार कसैले खट्खटाएको त हैन कि, शायद
मनको भ्रम मात्र पनि त हुन सक्छ, अन्यथा नमाने मा ।
चित्कार सुनिएको हो, तर रिपु कतै देखिएको छैन
मन भित्रको त्रास अझ उजागर भएर, पो कि भन्ने लाग्छ ।

सागरमा पानीको अंश पनि, बिलिन नभएको हो र
तिमी भित्र माया लुके जस्तै, कण कणमा भर पर्नु
कमिलाका ताँती पनि त आज देखिएन्, उपवनमा
सुरिलो स्वर कहाँ हरायो कोइलीको, डर के को ?

जे होस् भावनाका पुलहरू बाँध्दै गरे पियारी, हिडौंला
रमाईलो जीवनकै हो, मृत्युमा त शोक, अन्यथा नसम्झ
आफन्त पनि अब पराई हुने भन्ने, धराको चाह नै हो
प्रकृतिको माया मार्दिन म त, मिल्छु यसैमा सदाका लागि।

असार २०७७