आखिर म पनि त सीमाको रैति हुँ आजका दिन
फूलको उपवन उजाडिएको बेला व्यर्थ लाग्ने रहेछ
कि त भँवरा नत्र पुलती मात्र पनि सुन्दरता हैन नि।
धूलोमा लट्पटिएको मेरो स्थुल शरीर किन हेलाँ
मिल्ने धुलो मै त हो नि सबैले आखिर एक दिन
पानीमा छायाँ हेर्दा पानीको स्थीरताको माने के
उम्लिएको रगतका वाफमा म किन माया खोजूँ।
भावना छालहरू कहिले पनि उद्वेलित नहोलान्
तर पनि छरपष्ट भएका मनका टुक्राहरू सँगालू
कलरब पनि मलाई कर्कश लाग्दै छ किन अचेल
पानीको ध्वनी र मुटुको चालमा के भिन्नता छ र।
ओसिलो मन भएकाहरू संसारमा रहन्नन कदापी
ज्वालामूखी विष्फोट नहुँदासम्म सधैं शान्त नै हो
आफ्ना पदचापहरूमा नविनता कहिले आउला र
अब त मलाई आश पनि छैन कि मृत्यु आउला भनेर।
आमाका पीडा अनि देशको माटो मेरा गहना हुन्
म उनलाई कहिले पनि माया नगर्न सक्दिन अब
जसरी पनि जिउनु छ हरदम मात्र सान्त्वना नदेऊ
म आँफै आगो सल्काउँला आफ्नै लाशमा चुपचाप।
असार २०७७
No comments:
Post a Comment