मेरो मन र प्रकृति (कविता)

आहा कति राम्रो छटा तिम्रो मन नै हर्ने सधैं
तर धेरै बेर रहेन तिम्रो त्यो रुप बदिलयो
मन खिन्न भयो अनि अविच्छिन्न यादहरु हराए
तिमी त प्रकृति हौ रुप फेर्न सक्छ्यौ तर म ?

म कहिले पनि तिम्रो सामुन्ने उदाङ्ग हुन सक्दिन
चाहेर पनि तिम्रो चाह भन्दा पृथक हुन सक्दिन
तर मेरो पनि त रक्तरंजित मन न हो खोलेर हेर्दा
जे होस् राम्रोको लागि होस् मात्र भन्न सक्दिन ।

बाढी पहिरो अनि हावाहूरी तिम्रा रुपहरु
केश फैलाउँदै दाह्रा किटेर किन गड्गडाएकी
आज त धूलोको चक्रवातमा तिमी नमिठो मुस्कायौ
म त झसङ्ग भएँ तर के गरूँ मेरो मुटु कामेन ।

आखिर कहिलेसम्म तिमी बिकृत रहने र भन्या
मलाई तिमी सुन्दर भएको मात्र मन पर्छ
सर्वथा त्यो पनि त नहोला कि मैले चाहे जस्तो
आखिर तिमी प्रकृति आफूमा सन्तुलित तिम्रो गुण ।

मलाई केही नभन केही नगर म भन्छु नै तर तिमी नसुन्ने
आमा रोएको अनि तिमी रोएको उस्तै लाग्छ मलाई
सन्तानका सुखका लागि रोऊ अझ रोऊ झमझम रोऊ
म रोक्न सक्ने हेसियत राख्दिन केबल म निरीह हेर्छु मात्र ।

२०७७ जेष्ठ