अजीवित कामना (कविता)

सँधै आकाशमा छरपष्ट भएका काला बादलहरु
तिम्रा सुन्दर प्रतिरुप लाग्थे मलाई पहिले पनि
आजभोली त तिनमा चाँदीका घेरा थपिएछन्
मायाको रूप पनि किन सँधै एकनाशे हुँदैन
आखिर तिमी कहिले त्यसको पर्याय बन्न सकिनौ।

चिताबाट उठेको धुँवाको मुस्लो अनि मेरो मन
अबिरल बहेका आँशुका धारामा को बग्ने अब ?
मन भित्रको चाहना त उहिल्यै बालुवा भयो
रक्त कोषिकाहरू पूर्णरूपेण सुख्खा भए
मेरा धमनीहरूमा कसैको याद बाँकी हुन नदिनू।

आमाको गर्भमा त मैले पीडा भोगिन होला
तर याद छैन तिमीसँग बितेका सुवर्णपलहरू
प्रकृतिको माया र कसैको सम्झना तुलना कसरी
आफ्नै खुट्टामा बञ्चरो हान्ने प्रयाश विफल भएको छ
तर पनि म आफ्नो मृत्यु आफ्नै हातबाट चाहन्न।

तिमी किन मेरो हृदय चोटका लागि अग्रगामी छौ
आमाको छातीको दूधको धाराले पाप पखाल
सुकेका रक्त बिन्दुहरूमा आफ्नो प्यार नखोज
ति त केवल मृगतृष्णा सावित हुनेछन् तिम्रा लागि
म फूल रोप्छु तिमी काँडाको स्याहार गर्न उद्यत।

रविको लालिमा क्रान्ति खोज्ने तिमी प्रतिक्रान्ति पनि सहू
यदि चाहना मरेकै हो भने पनि आफ्नालाई नमुछ कहिले
किन गोली र बारूदको गन्ध मन पर्दैन तिमीलाई अब
बिना क्रान्ति त केही संभव छैन भन्थेऊ त सदा अनि
रक्त क्रान्तिका गीतहरू अझै कानमै गुन्जने नै छन्।

आजको दिन तिमीले याद गरिनौ भने भोलि कसरी बन्ला
बिना भोलि आजको महत्व कदापी नहोला हाम्रा लागि
फूल नझरी कुनै बीज नबन्ला, तै पनि श्राप नदेऊ है
अमू्र्त जीवन जिउने कला कसले सिकाउला र?
अब हामीले साथ मर्नु वा जीउनु अर्थ बिहीन भयो ।

असारे भेलमा बहेका आफ्ना अन्तिम चाहनाहरू
म किन भदौको उष्णतामा खोज्दैछु बिना अर्थ
बचेराको आवाजले पनि तिम्रो मातृत्व पलाएन त
किन अरूलाई दोष दिने आफ्नै हृदयमा खोट छ भने
लाशको आत्मा वा आत्मामा लाश किमार्थ भेटिन्न ।

म अब आफूमा तिमीलाई खोज्दिन कहिले पनि
मान्नु पनि छैन मलाई ति विष घोलिएको मृदुता
शिरमा हथौडा हानेर पनि जीवन पाउन सकिन्छ
तर त्यति धेर लालसा पनि पलाएको छैन जीवनमा
शत्रुको हातको पानी र आफ्नै प्रतिछाया उस्तै लाग्छ।

शहरका सलहहरू अनि तिम्रा भ्रमका शब्द लहरी
बाबुनानीका क्रन्दन अनि आमाको चित्कारको मूल्य
अविरल बगेका दूधका धाराको मूल्य हीनता कसरी
एक प्रकृति अर्को प्रति निर्दयी कसरी बन्ला हेरूँ त
म त मान्दिन ति सबै भ्रमका खेती हुन् भनेर कदापी।

बागमती धमिलो भइरहदाँ मेरो मनमा स्वच्छता कहाँ र
तिम्रो सुगन्ध पनि त मिहीन भएको छ, लाशको गन्ध सामु
गिद्दहरुको भीडले लुछेका आफ्नै लाशको प्रतिछाया
कसरी शून्यतामा हराउला र हाम्रो माया अनि भाव
म त मरूँला तर तिमीलाई केही नहोस् मेरो कामना ।

२०७७ असार

प्राकृत चाह (कविता)

बहार कुर्दै बसेको धेरै भयो, तर कुनै संकेत देखिएन
प्रकृतिले त छल गर्न जानेको हुन्न, तर कसरी भयो ।
उनको मोहनी रूप पनि त, आजकल गायब नै छ
फूलको सुवास कहाँ ‍ओझेल परेको होला, खै कुन्नि ।

इन्द्रेणीका रङ्गहरूमा मादकता नभेटिएला, तर पनि
जीवनका अवयवहरू, वालछ्याल छन् भन्ने लाग्छ ।
क्यानभासमा रङ्गको कमी हुँदा, रक्त लेपन अमान्य
बगरका बालुवा उडेको आकृति, मन पर्न थालेको छ।

सपनीका द्वार कसैले खट्खटाएको त हैन कि, शायद
मनको भ्रम मात्र पनि त हुन सक्छ, अन्यथा नमाने मा ।
चित्कार सुनिएको हो, तर रिपु कतै देखिएको छैन
मन भित्रको त्रास अझ उजागर भएर, पो कि भन्ने लाग्छ ।

सागरमा पानीको अंश पनि, बिलिन नभएको हो र
तिमी भित्र माया लुके जस्तै, कण कणमा भर पर्नु
कमिलाका ताँती पनि त आज देखिएन्, उपवनमा
सुरिलो स्वर कहाँ हरायो कोइलीको, डर के को ?

जे होस् भावनाका पुलहरू बाँध्दै गरे पियारी, हिडौंला
रमाईलो जीवनकै हो, मृत्युमा त शोक, अन्यथा नसम्झ
आफन्त पनि अब पराई हुने भन्ने, धराको चाह नै हो
प्रकृतिको माया मार्दिन म त, मिल्छु यसैमा सदाका लागि।

असार २०७७

अहसज माया (कविता)

काँडेतार लगाएको मनमा तिमीलाई छेक्न हैन
आखिर म पनि त सीमाको रैति हुँ आजका दिन
फूलको उपवन उजाडिएको बेला व्यर्थ लाग्ने रहेछ
कि त भँवरा नत्र पुलती मात्र पनि सुन्दरता हैन नि।

धूलोमा लट्पटिएको मेरो स्थुल शरीर किन हेलाँ
मिल्ने धुलो मै त हो नि सबैले आखिर एक दिन
पानीमा छायाँ हेर्दा पानीको स्थीरताको माने के
उम्लिएको रगतका वाफमा म किन माया खोजूँ।

भावना छालहरू कहिले पनि उद्वेलित नहोलान्
तर पनि छरपष्ट भएका मनका टुक्राहरू सँगालू
कलरब पनि मलाई कर्कश लाग्दै छ किन अचेल
पानीको ध्वनी र मुटुको चालमा के भिन्नता छ र।

ओसिलो मन भएकाहरू संसारमा रहन्नन कदापी
ज्वालामूखी विष्फोट नहुँदासम्म सधैं शान्त नै हो
आफ्ना पदचापहरूमा नविनता कहिले आउला र
अब त मलाई आश पनि छैन कि मृत्यु आउला भनेर।

आमाका पीडा अनि देशको माटो मेरा गहना हुन्
म उनलाई कहिले पनि माया नगर्न सक्दिन अब
जसरी पनि जिउनु छ हरदम मात्र सान्त्वना नदेऊ
म आँफै आगो सल्काउँला आफ्नै लाशमा चुपचाप।

असार २०७७

दलन हृदय (कविता)

पलपल मर्नुको मज्जा पनि त छुट्टै छ जीवनमा
बगरका ढुङ्गाजस्ता असमान ईच्छाहरु पालेर
रङ्गिन फूलहरू पनि लाशमा परिणत भए आज
मन्दिरको घण्टा जस्तो जीवन, मेरो तिम्रै कारण।

पूजा कसैको गरूँ, सुन्ला वा नसुन्ला प्रार्थना उसले
किन बेकारमा, आफ्नो रगत सुकाउँ भन्ने लाग्छ
सुन्नु पर्नेले कहिले सुनेन, अब म पत्थरमा जीवन खोजूँ?
अबिर दल्दैमा भगवान हुने भए, मेरो लाशमा दल।

फूलको बास्नाको मादकता, म तिमीमा खोज्दिन
म फेरी एकैनाशे भूल गरेर, मुटु छियाछिया किन पारूँ?
आफन्त त छैनन धरामा, केवल एक्लो हुनु नियती हो
तिमी वा म र म वा तिमी, पनि त एकाकार हुन सकेनौं ।

व्यर्थको चाहना पालेर, मन दुखाउनु वा मुटु फुलाउनु
किन पानीको मोलमा, तिमी रक्त कोषिका बेच्दै छौ
थाहा छ त, मसँग त्यति धेरै धैर्यता पनि साथमा छैन
कि पानी रगत बनुञ्जेल, आरामले पर्खन सकुँ एक्लै ।

विषको प्यालामा, म आफूलाई हराउन सकूँला कि
नत्र, तिम्रो सम्झना मात्र पनि त काफी नहुँदो होला
अविरल बगेको नदीको धारमा, म त हेलिन सक्दिन
तर तिमी धक्का दिन चाहन्छौ भने, म तयार छु है ।

भाग खोसेर खानेहरू यहाँ, सर्थवा माथि नै रहन्छन्
तर आज म त खोसेर पनि, तल परेको तुच्छ प्राणी हूँ
शितका थोपा पनि उष्ण लाग्ने मौसम, मेरा लागि
हिमवत पात्र कदापी नघुसाऊ है, मेरो दलन हृदयमा ।

असार २०७७