ईर्श्यालु प्रकृति (कविता, २०७६)

हराउने रहर भयो मनमा तिमी भित्र सदा
लाग्दछ संसार शुन्य एवम् बिचित्र किन ?
मनको उमङ्ग हटेको हैन कामना तिब्र छ
रहरहरु माथि उड्दैछन्, जगत शून्य छ
चाहेर मात्र हुने त कहाँ हो र ?

मान्छु म मन त चोर हो जहाँ पनि पुग्छ
तर के तिमीमा समाहित हुन सक्ला त ?
व्यर्थको चाहना हो भने, सुकोस् नदी पनि
समुद्र भेट्न किन सधैं उद्यत रहन्छ ?
आफ्नो अस्तित्व मेट्ने के रहर होला नदीमा ?

कामनाका पुलहरु माथि चाहना शयर गर्छन्
तत्काल सपनी बुन्छन् आँखाहरु दिनमा पनि
अनि हृदय धड्कन बढ्न शुरु गर्छ
आकर्षण मायाको रहला त मनमा यत्तिकै ?
तर, तनको जीर्णता तिम्रो अघि फिक्का छ ।

अनुनय गर्दछु सदैव रहोस् उन्माद तिमीमा
तर ब्रह्मा किन निष्ठुर भए आखिर हाम्रा लागि ?
यमराजको त बास नै दैलोमा रहन्छ हरदम
छलकपट गर्न अनि आत्माहरु रमाउन
किन पारपाचुके गर्दैनन् ईच्छाहरु ?

धमिराको गोलोमा पानी परे झैं अस्तव्यस्त
तिमी, तिमी, अनि तिमी मात्र सर्वत्र आहा !
आँखा भरी, मन भरी अनि यो लघु जीवन भरी
चाहना प्रबल थियो तैपनि भैदियो प्रकृति ईर्श्यालु
सक्दिन थाम्न मनको भार चिता नै काफी छ मलाई ।