प्रतिक्षा-चितामा (कविता, २०७५)

सुनौलो आकाशमा तुँवालो देखिएको छ आज
मनमा भावनाहरु उद्वेलित भएका छन् किन ?
कामेका तिम्रा अधरहरु शब्द बिहिन छन सदा झैं
प्रकृति क्रोधित छैन तर तिमी मौन किन त ?

प्रेमिल भाव उत्पन्न गर्न सक्दिनौ भने यथा
प्रेमिल बन्ने बहाना पनि नगरे हुन्छ सर्वथा प्रिय
शब्दजालमा बेरिन सक्छु म तिम्रो, तर
तिम्रो यथार्थले भावशून्य बनाउँछ मलाई किन किन ।

तरिका तिम्रो सही होला मायाको तर म मान्दिन
कायरता मेरो रगतमा छैन र नहोस् पनि कहिले
सगरमाथा शिर मेरो अनि गौरब तिमी थियौ कुनै बेला
तर अचेत तुँवालोमा हरायौ तिमी शित बिलाए झैं ।

प्रेमिल बैंश पनि मरुभूमि भएको छ तिम्रो अनुपस्थितिमा
आउने मन थिएन त किन नक्कल पारेर फसायौ फेरी ?
कामना त हजार वर्ष थियो साथ पाउने तर सकिन
के म मरुँ अब तिम्रो मायाको धुमिल धुमिल आशामा ?

मसान घाटमा प्रतिक्षारत छु आज म सबैका सामु
एक मुठि दाउरा अनि दुई फूलको थुँगा को आशमा
अब, चाहिएन मलाई केही पनि तिम्रो हातबाट प्रिय
म भष्म हुन चाहन्न मायाको अभावमा कदापी अब ॥